Rozmawiamy o kolejnej cesze jogina czyli o tym że jogin jest prawdziwie mądry. Jest powiedziane, że można mieć taką światową inteligencję, ale prawdziwą inteligencją jest to że człowiek wie kim jest, wie, że nie jest tym ciałem, nie jest umysłem, jest duchowy w swojej esencji, jest cząstką najwyższej osoby i jako taki jego pozycją i funkcją jest służenie Najwyższej Osobie i samorealizacja.
Poszukiwanie doskonałej mądrości i próba zgodnego z tą mądrością życia jest odwiecznym i realnym wyzwaniem. Tylko najodważniejsi z ludzi naprawdę podejmą to wyzwanie. Ignoranci, tchórze i leniwi pozostają takimi, jakimi są.
Jest to tak, że tchórze i ignoranci, znaczy ci, którzy nie mają wiedzy, ci, którzy są pod wpływem właśnie sił natury materialnej, a zwłaszcza siły tamas, czyli ignorancji, nie wiedzą jak rzeczy się mają i po prostu błędnie lokują swoje cele. Tchórze, ci, którzy się boją podjąć wyzwania, także nie mogą się zmienić i także ci, którzy nic nie robią, ci, którzy nie mają determinacji, ci, którzy są leniwi, także niczego nie osiągną.
Drugi cytat to wiedza nie polega tylko na jej posiadaniu, ale na życiu zgodnie z tym, co wiesz.
Czyli kiedy dowiadujemy się o jakiejś cesze jogina, czy o jakichś transcendentalnych tematach, powinniśmy wprowadzać je w życie. I mamy taką historię. Pewien wielki nauczyciel, którego sława rozeszła się po całym świecie, zwykł wygłaszać lekcje swoim uczniom.
Nie tylko ludzie z wioski, ale wielu ludzi z odległych miejsc przybywało słuchać jego przemówień. Pewien człowiek przyjeżdżał codziennie z daleka, aby wysłuchać dyskursu wygłaszanego przez nauczyciela. Przez mniej więcej miesiąc przychodził słuchać tych przemówień.
Słuchał bardzo uważnie każdego słowa i wracał do domu po zakończeniu wykładu. Pewnego dnia po takim wykładzie człowiek został. Kiedy wszyscy wyszli, udał się do mędrca i powiedział.
Mój drogi panie, chcę cię o coś zapytać. Góru odpowiedział. Proszę, pytaj więc.
Słuchałem bardzo uważnie twoich nauk, każdego dnia przez miesiąc. Pamiętam wszystko, co powiedziałeś, ale nie mają one żadnego wpływu na moje życie. Zaczynam się zastanawiać, czy jest coś, czego mi brakuje.
Nauczyciel zapytał. Gdzie mieszkasz?
Mężczyzna odpowiedział: Mieszkam w wiosce Saraswati.
Mędrzec zapytał. Jak tu przyszedłeś? Czasami pieszo, czasami przyjeżdżałem wozem konnym, a czasami wozem zaprzęgniętym w woły.
Następnie nauczyciel spytał. Powiedz mi, czy będziesz w stanie wrócić teraz do domu, po prostu siedząc tutaj?
Mężczyzna zaśmiał się i odpowiedział. Haha, jakby to było możliwe. Jak mogę dotrzeć do mojego domu siedząc tutaj? Muszę iść, aby się tam dostać. Nawet jeśli nie pójdę pieszo, potrzebny mi będzie jakiś środek transportu.
Na to mistrz odpowiedział. Masz rację. Trzeba iść, aby dotrzeć do celu. Nie można osiągnąć celu bez poruszania się.
Podobnie jest z tymi naukami. Nic nie da ci tylko słuchanie ich, zapamiętanie ich. Nie stają się one skuteczne poprzez samosłuchanie.
Trzeba też odpowiednio się zachowywać. Zastosuj te nauki w swoim życiu, podążaj ścieżką, a wtedy będziesz mógł zobaczyć pozytywne zmiany w swoim życiu. Rzeczy, za którymi podążamy lub zaczynamy podążać, wpływają na nasze życie, stopniowo zakorzeniają się w naszych nawykach i ostatecznie stają się częścią naszej osobowości, angażując się w naszą naturę.
Tak więc taką mamy dzisiaj naukę. I ja życzę Wam, żebyście mieli tę determinację, aby nie tylko słuchać. To już jest pierwszy krok.
Pamiętamy, jak żeśmy się uczyli o tym, że śrawa nam najpierw jest, później jest kirta nam, czyli powtarzanie, wdrażanie tych nauk w swoje życie. I także słuchaliśmy o tym, że żeby komuś pomóc, musimy najpierw sobie pomóc, najpierw siebie wznieść, później dopiero możemy oddziaływać także na innych. Tak więc życzę nam wszystkim, żebyśmy mieli serca pełne tej duchowej wiedzy, determinację, żeby tę wiedzę zastosować.